"Colca Canyon: Muerto, casi alli, y MULLA"

21.7.18

Om 02:00 stonden we allemaal klaar om in de bus te gaan naar Colca Canyon. 02:15, geen bus. 02:30, geen bus. Zou de bus ooit nog komen? 3:00, eindelijk een bus. Met de bus reden we eindeloos rondjes door Arequipa, totdat ik in slaap viel. 

Om 06:00 werd ik weer wakker, en zag ik dat de zon langzaam op kwam. Door het raam zag ik een hele hoop sneeuw. Maar echt, een hele hele hoop sneeuw. Geen wonder dan ook dat we niet veel later VAST stonden in deze sneeuw. Na drie kwartier en heel veel pogingen verder, konden we eindelijk weer door. Een paar mensen moesten helaas achter blijven, deze werden later opgehaald met een open Jeep. 

Om 08:00 stonden we weer vast. Althans, niet zo vast, want de bus gleed langzaam naar ACHTEREN. Dat was niet de bedoeling. Achter ons lag namelijk een ravijn. Nét oprijd wist de bus zijn remmen te vinden. De buschauffeur vertelde ons dat het veel te gevaarlijk was om door te gaan, en dat we terug moesten gaan naar Arequipa, precies op het moment dat we vooruit gingen. Dus toch door? Anderhalf uur later stonden we in Chivay, waar een lunch ons stond te wachten. De hike ging in elk geval vandaag niet meer door. 

Na heel veel gezeur bij de tourguide konden we een hotel krijgen voor 15 sol. Afzetters. Nouja, dan maar naar het hotel. Het was ongeveer -10 graden. We besloten maar wat rond te dwalen door het zogenaamde centrum, en eindeloos veel koffie, cake en kou verder belandden we in een Irish pub. Hier zaten we 3 uur, hadden we diner en thee. Direct daarna gingen we slapen. 

Totdat we erachter kwamen dat de douche warm was.... 

22.7.18

Vandaag stonden we weer erg vroeg op een bus te wachten. De bus waar we in zaten, bleek niet de goede te zijn. Eruit, en weer verder wachten. De juiste bus kwam 2,5 uur te laat, we hadden ontbijt en reden door naar Cruz del Condor....

... En wát een uitzicht hadden we daar. De diepste canyon ter wereld lag voor ons. Na heel veel foto's zagen we zelfs ook nog een condor vliegen. Daarnaast kochten we snoepjes gemaakt van Coca bladeren (hiervan wordt ook cocaïne gemaakt). 

Na cruz del condor kon onze echte hike beginnen, van zogezegd 7 uur. Na 2 uur gingen we echt door. Mijn god, dit was de allerzwaarste hike die ik ooit gedaan heb. Overal verbrand, enorme open blaren, en te weinig water. Na 3 uur kwamen we bij de lunch, en aten we alpaca. Na de lunch liepen we nog 3,5 uur, totdat het donker werd. We hadden avondeten in de canyon zelf, waar we ook sliepen. We sliepen hier tussen vier muren, niets meer. Er was geen licht, geen elektriciteit, en geen verwarming. Gelukkig hadden Isha en ik al in de avond besloten dat we na 19km wandelen door de brandende zon wel genoeg hadden gedaan, dus dat we de volgende dag wel een muilezel omhoog mochten nemen voor de laatste 5 km. Dus we konden de wekker een uurtje later zetten.

23.7.18

Om 06:00 stonden we klaar en op de muilezels te wachten. Beneden. Blijkbaar moesten we, ondanks de hoofdprijs voor de muilezel betaald te hebben, toch nog omhoog lopen. 

Boven zag ik mijn mulla: Moreno. Het was echt geweldig om de hele bergrit op de rug van een muilezel mee te maken: de zonsopkomst zien, fantastisch. Helaas was de muilezel zelf niet zo heel goed met zijn richtingsgevoel: ik had steeds het idee dat hij de afgrond in ging lopen. Daarnaast was hij telkens aan het vechten met de andere muilezel, en laat me je vertellen, 2 uur op zo'n ding zitten geeft je ergere spierkrampen dan de krampen waarmee je 's nachts wakker wordt in je voet of kuit. 

Eenmaal boven gingen we ontbijten, en daarna gingen we als geweldige afsluiter van een oh zo koud weekend, naar de Hot Springs. Toen we thuiskwamen lagen we allemaal knock-out direct in bed.